Bottervaren kost in het seizoen zo’n 15 dagen, velen doen meer. Maar met veel minder bouw je weinig ervaring op. In de werfmaand februari moet je denken aan in ieder geval 5 dagen klussen aan het schip, in de verwarmde botterwerf in Huizen. Handige vrijwilligers doen de techniek, de rest doet schuren en lakken.
Soms is bottervaren heftig werk, het omgaan met die enorme krachten als het stevig waait. Vaak is het zeer ontspannen over het water glijden. Mooi weer of nattig, het maakt ons niet uit. Verder doet een ieder wat hij kan. Kunnen zeilen is een voordeel, hoewel we een enkele vrijwilliger hebben moeten leren zeilen. Onze groep bestaat uit 30-ers en 70-plussers, mannen en vrouwen, grote kerels en dames van 1.65m, oude botterrotten en groentjes. Je doet wat je kunt. Wie niet sterk is moet slim wezen. Handigheid en niet bang zijn, dat scheelt.
Inroosteren doe je zelf, op dagen die je privé schikken. Dit vrijwilligerswerk geeft vrijheid. Maar natuurlijk is het niet altijd vrijblijvend. Want als een bemanningslid plots ziek wordt als het schip naar Urk gevaren moet worden, dan val je in voor hem of haar. Ook als je oma jarig is. De één vindt avondjes varen voor bedrijfsuitjes het leukste. De ander doet liever dagenlange tochten, zoals naar het Oostwal botterevenement in Kampen. Een derde vaart nooit langer dan een dag en treint terug naar huis. Sommigen houden van wedstrijdvaren, anderen vinden dat kouwe drukte. Je kiest zelf. Met de opbrengsten van betaalde vaartjes en botterfestivals verdienen we de onderhoudskosten. Sociale vaartjes doen we voor niks. Verder organiseren we natuurlijk de botterrace op het Havenfestival.
Kortom, spannend en gevarieerd vrijwilligerswerk, met plooiruimte voor je privé agenda. Maar het kost het tijd. En je krijgt kouwe handen.
- Nico van Duijn
